What would an ocean be
without a monster
lurking in the dark?
It would be like sleep
without dreams.
Werner Herzog
#workinprogress
Ik wil mijn monsters terug
Het is zo goed bedoeld: ouders die hun kinderen leren dat monsters niet bestaan. Prentenboeken, waarin kinderen zien dat het monster onder hun bed eigenlijk een opgepropt kussen is. Films, waarin monsters schattige, pluizige wezens zijn: wellicht wat onbegrepen, maar uiteindelijk volstrekt ongevaarlijk.
Terwijl we wel beter weten. Monsters bestaan. We hebben ze allemaal, zowel buiten als binnenin onszelf. Onze kinderen ook trouwens. En zelden zijn onze monsters pluizig en onnozel, vaker stekelig en tot kwaad in staat.
Anders waren het geen monsters.
Elkaar of onze kinderen influisteren dat monsters niet bestaan, maakt niet dat ze verdwijnen. Het maakt alleen dat ze onzichtbaar worden. Onnavolgbaar. Je krijgt geen kans te ontdekken wat ze kunnen.
Monsters zijn de kleine, rafelige gaatjes in de veilige, voorspelbare wereld die we kennen. We kunnen door ze heen gluren, naar iets wat niet ongevaarlijk, maar wel ongelofelijk rijk is.
BEN JIJ JE MONSTERS KWIJT?
Je bent niet de enige. Daarom zijn wij al een tijdje op zoek naar de monsters die we onderweg verloren zijn, of onder het tapijt hebben geveegd.
Onze ontdekkingen schrijven en schilderen we in het boek dat we momenteel aan het maken zijn: "Ik wil mijn monsters terug".
Het boek vertelt een oeroud en tegelijkertijd gloednieuw verhaal over wat monsters kunnen betekenen. Het laat hun gezichten zien. En het ontneemt hen niet hun tanden of stekels.
Zo laten we zien dat het soms juist je monsters zijn die je dragen door je lichtste én je donkerste dagen.
Simon Douw & Hildert Raaijmakers.
Meelezen en -kijken met de totstandkoming van ons boek?